هوس جنون زدهٔ نفس به کدام جلوه کمین کند

چو سحر به گرد عدم تند که تبسم نمکین کند

ز چه سرمه رنج ادب کشم که خروش جنون حشم

به هزار عرصه کشد الم نفسی که پرده نشین کند

ز خموشی ادب امتحان ، به فسردگی نبری گمان

که کمند نالهٔ عاشقان ، لب برهم آمده چین کند

سر بی نیازی فکر را به بلندیی نرسانده ام

که به جز تتبع نظم من ، احدی خیال زمین کند

زفسون فرصت وهم و ظن ، بگداخت شیشهٔ ساعتم

که غبار دل به هم آرد و طلب شهور و سنین کند

ز بهار عبرت جزوکل ، به گشاد یک مژه قانعم

چه کم است صیقلی از شرر، که نگاه آینه بین کند

پی عذر طاقت نارسا، برو آنقدرکه کشد دلت

ته پاست منزل رهروی که به پشت آبله زین کند

نه بقاست مایهٔ فرصتی ، نه نفس بهانهٔ شهرتی

به خیال خنده زندکسی که تلاش نقش نگین کند

چقدر در انجمن رضا، خجل است جرأت مدعا

که دل از فضولی نارسا، هوس چنان و چنین کند

ز حضور شعلهٔ قامتی ، ز خیال فتنه علامتی

نرسیده ام به قیامتی ، که کسی گمان یقین کند

به چه ناز سجده اداکند، به در تو بیدل هیچکس

که به نقش پا برد التجا و خطی نیاز جبین کند